Jaarverslag 2022
Voor het eerst in bijna drie jaar (corona!) hebben we ons zendingsgebied in Zuidoost Azië weer kunnen bezoeken. Dat beslaat nu een groter werkgebied dan India, en we hebben plaatsen bezocht waar niet zoveel Nederlanders ooit zijn geweest. Dan hebben we het over Port Blair op de Andaman & Nicobar eilanden, maar ook over Panijhora, aanschurkend tegen de grens met Bhu=tan in de deelstaat Assam.
Aan veldbezoek in India zijn we niet toegekomen omdat we niet meer bezoeken konden persen in de tijd die ons ter beschikking stond. In plaats daarvan hebben we de werkers uitgenodigd ons te ontmoeten op onze centrale pleisterplaats in Visakhapatnam. Het enige bezoek dat we wel hebben kunnen afleggen was aan ons kindertehuis in Gajuwaka, een voorstad van Visakhapatnam. Er zijn twee kindertehuizen operationeel: het reeds genoemde tehuis, en dat in Chintapalli. Het kindertehuis in Nabarangpur is nog in afwachting van de terugkeer van de 22 kinderen, maar wanneer dat zal plaatsvinden is onbekend.
Andhra Pradesh
In Andhra Pradesh functioneren de twee kindertehuizen (40 kinderen) naar volle tevredenheid. Het huis in Chintapalli heeft inmiddels meerdere kinderen op voortgezet praktisch onderwijs, in Gajuwaka geldt dat voor het eerste kind. We trachten zoveel mogelijk aandacht te besteden aan de mix van scholing en praktijkopleiding (garage, smederij, verpleegster etc.). De opleidingen moeten kortlopend zijn, omdat voor vervolgopleidingen vrij veel moet worden betaald, en daarvoor ontbreken de financiële middelen.
Odisha
In Odisha vindt een geweldige opwekking plaats. Volgens onze managing pastor bedraagt het aantal bekeerlingen meer dan tienduizend met zesduizend dopelingen. Er is grote weerstand van de overheid, die koste wat het kost aan de hindoe-religie wil vasthouden. Opzichters zijn uitgestuurd naar de dorpen, en terroriseren de christenen. Velen zijn het oerwoud in gevlucht. Het is opmerkelijk dat deze opwekking plaatsvindt in het gebied waar enkele jaren geleden 42 pasbekeerde christenen door de Naxalites werden afgeslacht. Het bloed der martelaren . . . Onze manager kan het gebied niet in; het is voor hem – letterlijk – levensgevaarlijk. De bijbelscholen in Deomali en Dasamanthpur gaan onverminderd door: zij zijn gevestigd buiten het hiervoor beschreven gebied. Het onderwijs aan kinderen vindt onverminderd voortgang: een gemeenschapscentrum annex school en kerk wordt gebouwd in Loresh. We hadden aanvankelijk een ander dorp in gedachten, maar dat is nu onbereikbaar voor voertuigen: de brug is ingestort.
De nieuwe gebieden: Ti=bet, Bhu=tan en Andaman & Nicobar Islands
We zijn voor het eerst in de gelegenheid geweest Andaman en Bhu=tan border te bezoeken; eerder was niet mogelijk. Op Andaman hebben we de hoofdstad Port Blair kunnen bezoeken alsmede de bijbelschool die we daar onderhouden, maar ons doel is onontgonnen gebieden te bereiken. Andaman is semi-onbereikt, maar op de Nicobar Islands zijn geen of nauwelijks christenen. De Nicobaren zijn niet toegankelijk voor niet ingezetenen, omdat het tribal area betreft. Echter, onze managing pastor heeft toestemming om de eilandengroep te bezoeken omdat hij kan bogen op een relatie met een / enkele eilandbewoners.
Tijdens deze reis bezochten we onze managing pastor in het andere uiterste van India, de deelstaat Assam. Hij woont aan de grens met Bhu=tan, en richt zich op evangelisatie in dat land. Ook hier onderhouden we een bijbelschool. Ons streven is in het komende jaar onze vleugels uit te slaan in dat land. Onze managing pastor in Nepal, aan de grens met Ti=bet hebben we niet kunnen bezoeken. Het land is nog steeds gesloten wegen corona, en bovendien is de reis tamelijk gecompliceerd. Om het werk in de gebieden waar we werkzaam zijn nauwkeurig onder de loep te nemen, zullen we al onze managing pastors binnenkort uitnodigen voor een vergadering in Visakhapatnam.
Financiële situatie
De financiële situatie liet zich aanvankelijk nogal zorgelijk aanzien. Het aantal particuliere donateurs is zeer beperkt, met als gevolg dat we vaak een beroep moeten doen op vermogensfondsen. Dat liep nogal stroef, maar op de valreep vonden we nog steun uit onverwachte hoek. Het werk in de direct hierboven vermelde gebieden is in 2020 met veel enthousiasme begonnen, maar we konden geen sponsoren vinden die bereid waren zich voor langere tijd aan deze gebieden te binden. Op één uitzondering na hebben we geen fondsen aangeschreven om ons bij te staan; er waren immers nog geen resultaten waarop wij konden bogen[1]. We hebben de werving laten rusten in de verwachting dat áls dit werk Gods wil is, er wel iemand op zal staan die zich voor langere tijd wil verbinden. Dat is – God zij gedankt – inderdaad gebeurd!
[1] De reactie was negatief.
Gastenverblijf
Ons gastenverblijf in Hoenderloo staat ten dienste van binnen- en buitenlandse werkers in Gods koninkrijk: evangelisten, predikers en verlofgangers die kortstondig verblijf behoeven. We hebben 211 overnachtingen geteld. Gerekend naar het aantal personen staat de teller op 324. We hebben gasten uit Zuid-Afrika, Brazilië, Nieuw Zeeland, Australië, Nigeria, Nederland en de Verenigde Staten mogen ontvangen.
Waartoe heeft dit alles geleid
Als we terugzien op tweeëntwintig jaar werk in de meest achtergebleven gebieden in India, dan kunnen we bogen op de volgende resultaten:
- Een leprakamp met 60 bewoners;
- Circa 20 naaischolen met zo’n 1000 leerlingen (officieus aanzienlijk meer);
- Méér dan 20 tweejarige bijbelscholen voor een pastorsopleiding; drie dagen per week met 950 studenten (officieus aanzienlijk meer)
- Drie basisbijbelscholen met 90 studenten;
- Acht scholen voor elementair onderwijs met 500 kinderen;
- Drie kindertehuizen met 62 kinderen;
- We bemoeien ons met een bedelaarskamp en helpen waar de nood het hoogst is;
- De bouw van 70 kerken annex gemeenschapshuizen in de jungle;
- Tienduizenden (echt!) nieuwe gelovigen;
- Acht bibliotheekjes met kinderboeken;
- In vijf dorpen en in ons leprakamp is een watervoorziening tot stand gebracht;
- Speciale kinderministry in elf dorpen;
- Incidentele hulp bij ziekte, ongeval of andere calamiteiten.
Dankbaarheid en verwachting
Als we dit alles de revue laten passeren dan zijn we enorm dankbaar. Tegelijkertijd zijn we ook vol verwachting omdat we zien dat God deuren blijft openen. De komende jaren zullen we nieuwe bijbelscholen starten en zal Gods boodschap van liefde zijn weg vinden in gebieden waar deze boodschap nog niet eerder heeft geklonken. Onze bede is dat stichting “De Vaste Burcht” haar bijdrage kan blijven leveren aan het zaaien en vervolgens ook binnenhalen van de oogst.
A J Tijman, secretaris.
